سخن­‌رانی در اول مه

النور مارکس –

ما به این جا نیامده‌ایم تا کار احزاب سیاسی را انجام دهیم، بلکه آمده‌ایم تا از امر کارگر به شیوه‌ی خودش دفاع کنیم و خواهان تحقق حقوقش گردیم. من زمانی را به یاد می‌­آورم که به همین هایدپارک آمدیم و خواهان تصویب لایحه‌ی هشت ساعت کار شدیم. در آن زمان ما به اندازه‌ی انگشتان دست بودیم. آن تعداد به صدها و بعدا به هزارها رسید. امروز به این تظاهرات با شکوه و جمعیت­‌مان نگاه کنید که پارک را پُر کرده‌ است. ما محکم روی پاهایمان ایستاده‌ایم، تا با یک تظاهرات دیگر روبرو شویم، اما من خوشحالم که می­‌بینم توده‌های عظیمی از مردم در طرف ما هستند. آن کسانی از ما، که با همه‌ی نگرانی­‌های ناشی از اعتصاب باراندازان(۱)، و به ویژه اعتصاب کارگران گاز، شریک شدیم و مردان، زنان و کودکانی را پیرامون خود دیدیم که از اعتصاب به تنگ آمده بودند، مصمم هستیم تا هشت کار به دست آمده را به صورت قانون در آورده و تضمینش کنیم.(۲) یا ما این کار را می‌­کنیم و یا (کارفرمایان) در اولین فرصت آن را پس می­‌گیرند. در چنین روز با شکوهی ما می­‌توانیم این امر را متحقق کنیم، در غیر این صورت، باید تنها خود را ملامت کنیم. این بعدازظهر، در این پارک، مایکل داویت(۳) در میان ماست که روزگاری توسط گلادستون(۴) به زندان افکنده شد. اما در حال حاضر گلادستون با مایکل میانه‌ای عالی دارد. به نظر شما چه چیزی باعث این تغییر شده است؟ چرا حزب لیبرال ناگهان تغییر آیین داده و طرف‌­دار دادن قدرت به ایالات شده است؟ خیلی ساده به این دلیل که ایرلندی­‌ها هشتاد نماینده به مجلس عوام فرستادند، تا از محافظه‌کاران دفاع کنند. به همین شکل ما باید دم آن نمایندگان لیبرال و رادیکالی را بگیریم و بیرون بیاندازیم، اگر با برنامه‌ی ما مخالفت کنند.

این بعدازظهر من فقط به عنوان یک فعال اتحادیه صحبت نمی­‌کنم، بلکه به عنوان یک سوسیالیست هم صحبت می­‌کنم. ما سوسیالیست­‌ها بر این باوریم که تحقق هشت ساعت کار روزانه یک قدم اولیه و بسیار فوری است که باید برداشته شود و هدف ما رسیدن به زمانی است که دیگر یک طبقه وجود نداشته باشد تا دو طبقه‌ی دیگر را تغذیه کند، اما بیکاری در آن زمان نه در بالای جامعه وجود خواهد داشت و نه در پائین جامعه. تحقق ده ساعت کار هدف نهایی ما نیست، بلکه آغاز مبارزه است. کافی نیست که ما تظاهرات راه بیاندازیم برای هشت ساعت کار روزانه. ما نباید مثل مسیحیانی باشیم که شش روز مرتکب گناه می­‌شوند و روز هفتم به کلیسا می­‌روند، بلکه ما باید به طور روزانه راجع به امرمان صحبت کنیم و مردان و به ویژه زنانی را که می­‌بینیم تشویق کنیم، تا به صفوف ما بپیوندند و کمک‌­مان کنند.

بر خیزید شما شیران خفته

با جمعی بسیار، شکست‌نایذیر

رنجیرانی را که هنگام خواب بر شما افکنده‌اند به تکان آرید و

آن­‌ها را هم­‌چون شبنمی که به زمین می­‌ریزد، بیفشانید.

شما بسیارید، آن­‌ها اندکند.

هایدپارک، لندن، می ۱۸۹۰

* * *

۱- اتحادیه‌ی “انجمن عمومی کارگران و عملیات چای (خوراک)” در ۱۸۸۹ خواهان این شد که باراندازان به طور مستمر و در یک زمان بیش از چهار ساعت کار نکنند و حداقل مزد، شش پنس در ساعت باشد. جواب منفی صاحب­‌کاران سبب شد، تا باراندازان اعتصاب کنند. آن‌­ها مطمئن بودند که گرسنگی، باراندازان را ناچار خواهد کرد تا به سر کارهایشان برگردند. بن تیلت، Ben Tillet، رهبر اتحادیه که از فعالان جنبش سوسیالیستی بود، دوستان خود و از جمله النور را تشویق کرد تا به یاری ده هزار بارانداز اعتصابی بشتابند. آن­‌ها به کمک تشکل­‌های خیریه و کارگری در بریتانیا و استرالیا، ده‌­ها هزار پوند برای باراندازان اعتصابی جمع‌­آوری کردند. این پشتیبانی عظیم سبب شد تا کارفرمایان به زانو درآیند و باراندازان پس پنج هفته اعتصاب پیروزمندانه به سر کارهای خود بازگشتند. این مبارزه نقطه­‌ی عطفی در جنبش اتحادیه‌ای به حساب می­‌آید.

۲- کارگران گاز طی اعتصاب کوتاه مدت ۱۸۸۹ خود هشت ساعت کار در روز را به دست آوردند. النور در هر دو اعتصاب و به ویژه اعتصاب باراندازان و به پیروزی رساندن آن­‌ها نقشی کلیدی داشت.

۳- مایکل داویت (۱۹۰۶-۱۸۴۶) یک ناسیونالیست ایرلندی اصل بود که در چهاردهم می ۱۸۷۰ به خاطر فعالیت مبارزاتی به زندان افتاد. او از نه سالگی شروع به کار کرد و در سن یازده سالگی یک دست خود را حین کار روی ماشین­‌های ریسندگی از دست داد. او تحت تاثیر ارنست چارلز چونز، رهبر رادیکال چارتیست‌­ها، به سیاست روی آورد.

۴- گلادستون (۱۸۹۸-۱۸۰۹) از رهبران حزب لیبرال بود و چند دوره نخست‌وزیری بریتانیا را به عهده داشت.

منبع: Google: London Dockers’ Strike