«کمونیستها عار دارند که مقاصد و نظرات خویش را پنهان سازند. آنها آشکارا اعلام میکنند که تنها از طریق واژگون ساختن همهی نظام اجتماعی موجود از راه جبر، وصول به هدفهاشان میسر است. بگذار طبقات حاکمه در مقابل انقلاب کمونیستی بر خود بلرزند، پرولتارها در این میان چیزی جز زنجیر خود را از دست نمیدهند، ولی جهانی را به دست خواهند آورد!» کارل مارکس
«طرف کی هستید؟» سرودی است که کارگران اعتصابی معدن هارلن در دههی ۱۹۳۰ در اعتصابات خود آن را میخواندند. این سرود را فلورنس ریس، همسر یکی از سازماندهندگان اتحادیهی کارگران معدن آمریکا در هارلن نوشته است. هنرمندان بسیاری از جمله پیت سیگر این سرود را بازخوانی کردهاند. در ویدئویی که میبینید، آنی دیفرانکو این سرود را بازنویسی و بازخوانی کرده و بخشی فمینیستی نیز به متن آن افزوده است! زنان هارلن نقش مهمی در اعتصابات کارگران معدن در سال ۱۹۷۳ ایفا کردند.
در ژوئن ۱۹۷۳ کارگران معدن زغال سنگ بروکساید در شهر هارلن ایالت کنتاکی با ۱۱۳ رای موافق و ۵۵ رای مخالف تصمیم گرفتند که از عضویت «اتحادیهی کارگری جنوبی» خارج شوند و به عضویت «اتحادیهی کارگران معدن آمریکا» درآیند، به این دلیل که اتحادیهی کارگری جنوبی فقط به نفع کارفرمایان کار میکرد و انگار فقط اسم کارگران بر روی آن بود. کارگران در قراردادهای جدید خود شرط کردند که اتحادیهی کارگران معدن آمریکا در بروکساید آغاز به کار کند، اما مالکان معدن، شرکت معدن ایستاُور، زیرمجموعهی شرکت دوک پاور آن را امضا نکردند. کارگران یک ماه مذاکره کردند، اما به نتیجهای نرسیدند. به همین خاطر در بیست و ششم ژوئیه ۱۹۷۳، ۱۸۰ معدنچی دست از کار کشیدند و اعتصابی را آغاز کردند که ۱۳ ماه به طول انجامید.
مطالبهی اصلی کارگران در این اعتصاب حول تشکلیابی و به طور خاص عضویت در «اتحادیهی کارگران معدن آمریکا» بود. تشکیل کمیتهی ایمنی کارگران و افزایش مزایای درمانی نیز از دیگر مطالبات این کارگران بودند. کارگران معدن هارلن دستمزدی مشابه دیگر کارگران معدن آمریکا داشتند و در این اعتصابات افزایش دستمزد نمیخواستند. مالکان معدن هم با عضویت در اتحادیهی کارگران معدن آمریکا مخالف بودند و هم میخواستند که در قراردادهای جدید حق اعتصاب را از کارگران بگیرند.
شرکتهای ایستاُور و دوک از همان ابتدا دست به دامن اعتصابشکنان شدند. این اعتصابشکنان در مواردی با اتوموبیلهای خود به صف کارگران اعتصابی حمله کردند و موجب ضرب و جرح آنان شدند. شرکت ایستاُور علاوه بر این، زندانیانی را استخدام کرد تا بهاصطلاح امنیت معدن را تامین کند. برخی از این زندانیان پیشتر جرائمی مانند قتل عمد را مرتکب شده بودند.
مبارزان این معدن در مقابل صفوف اعتصابی را تشکیل میدادند تا اجازه ندهند که اعتصابشکنان در معدن کار کنند. این کار تا حدی هم موفقیتآمیز بود، اما قاضیِ هارلن، اف. بیرد هاگ، که از قضا یکی از مالکان معدن نیز بود حُکمی را علیه معدنچیان صادر کرد که به موجب آن تنها سه کارگر حق داشتند جلوی هر یک از ورودیهای معدن صف بکشند. کارگران زیادی به جرم تخطی از این حُکم بازداشت شدند و به سه ماه حبس محکوم شدند.
زنان هارلن به این دستور قاضی هاگ واکنش نشان دادند. همسران، مادران، خواهران و دختران معدنچیان اعتصابی در بیست و هفتم سپتامبر ۱۹۷۳ باشگاه زنان بروکساید را تاسیس کردند. آنها بازداشت شدن «مردان خود» را نظاره نکردند، بلکه به صفوف اعتصاب پیوستند. آنها معتقد بودند که اعتصابشکنان در برابر زنان خشونت کمتری به خرج میدهند. باشگاه زنان بروکساید حدود ۱۰۰ عضو داشت. آنها صفوف اعتصاب را حفظ میکردند، اتوموبیلهای خود را در جادهی بروکساید خاموش میکردند و یا خود در جاده میخوابیدند و جاده را میبستند، کسانی را که در اعتصاب شرکت نمیکردند به شیوهی خود مجازات میکردند. این زنان بارها به خاطر اقدامات خود دستگیر شدند. این زنان بارها مورد تعرض قرار گرفتند و مکررا به سمت آنها تیراندازی شد. اگرچه اقدامات آنها تا حد زیادی بدون خشونت بود، اما باشگاه زنان بروکساید هیچ تعهدی نداشتند که اقدامات خشونتآمیزی انجام ندهند. برای مثال، تعدادی از این زنان هنگامی که یک کلانتر محلی سعی داشت زنی را با خشونت از جاده خارج کند، با چاقو به او حملهور شدند.
اعتصابکنندگان بدنهی اتوموبیلهای خود را پر از برچسبهایی میکردند که بر روی آنها از اهداف خود نوشته بودند و سپس در محلات مختلف با بلندگو از اعتصاب خود میگفتند و تلاش میکردند تا حمایت سایر اعضای اجتماع را نیز جلب کنند. اتحادیهی کارگران معدن آمریکا نیز خود در انجام اقدامات بزرگتری مشارکت داشت. برای مثال، کمپینی به نام «دوک رو بریز دور» شکل گرفت که در آن مردم تشویق میشدند که سهام این شرکت را نخرند و هر سهامی که از آن دارند را در ماه مه ۱۹۷۴ بفروشند. این اتحادیه همچنین راهپیماییای را مقابل مقر شرکت دوک در کارولینای شمالی سازماندهی کرد.
خشونت علیه کارگران و ساکنین هارلن ادامه یافت. اعتصابکنندگان گزارش دادهاند که بارها تلاش شده به اتحادیه رشوه داده شود تا آن را زیر سئوال ببرند، بارها به اعتصابکنندگان تیراندازی شده، دینامیت به سمت آنها پرتاب شده، به خانههای آنها تیراندازی شده و مبارزان بارها به شیوههای مختلفی تهدید شدهاند. حراست و پلیس محلی نیز در بسیاری از موارد اعتصابکنندگان را با اعمال خشونت فیزیکی از صفوف اعتصاب خارج کردهاند تا اتوموبیلها بتوانند از جاده عبور کنند. طی این اعتصابات بیش از ۹۰ کارگر بازداشت شدند و بیش از ۴۰ بار اقدامات خشونتآمیزی علیه اعتصابکنندگان صورت گرفت. اعتصابکنندگان نیز در مواردی به ناچار برای دفاع از حقوق خود به خشونت متوسل شدند. برای مثال، برخی از آنها وارد درگیریهایی لفظی با اعتصابشکنان میشدند و یا با خود در صفوف اعتصاب اسلحه حمل میکردند. البته هیچگاه گزارش نشد که کارگران از اسلحههای خود استفاده کردهاند.
مذاکرات در طول اعتصاب ادامه یافت، اما در بیست و هشتم نوامبر ۱۹۷۳ به بنبست رسید. هر دو طرف نزد «هیات ملی بازنگری کار» از طرف دیگر شکایت کردند و دیگری را به تقلب در چانهزنی مطرح کردند. در سیام آوریل ۱۹۷۴، «هیات ملی بازنگری کار» طرف کارگران را گرفت، اما هیچ اقدام خاصی در این راستا انجام نداد. منریس بوش، قاضی این هیات، در حُکم نهایی خود بیان داشت که «شرکت عمدا اصرار داشته که کارگران حق اعتصاب نداشته باشند تا جلوی هرگونه اقدام جمعی کارگران را برای چانهزنی بگیرد.»
باربارا کاپل نیز نقش مهمی در این اعتصابات ایفا کرد. وی روزنامهنگاری بود که مستندی تاثیرگذار به نام «هارلن، آمریکا» از مبارزهی کارگران تهیه کرد و همین حضور دوربینها و حساسیت نشاندادن رسانهها موجب شد که خشونت علیه اعتصابکنندگان کاهش یابد.
در مارس ۱۹۷۴، «اتحادیهی کارگران معدن آمریکا از یک گروه مستقل برای بررسی اعتصاب دعوت کرد. افرادی مانند ویلارد ویرتز، وزیر کار در دوران ریاست جمهوری کندی و جانسون و فرد هریس، سناتور سابق ایالات متحده و گروههای دانشگاهی، مذهبی و اجتماعی مختلفی در این گروه حضور داشتند. این گروه با تقریبا ۵۰ نفر از ساکنین هارلن ملاقات داشت و از منطقه بازدید کرد. این گروه از مدیران دوک پاور و ایستاُور هم برای ملاقات دعوت کرد ولی آنها نپذیرفتند که با این گروه ملاقات کنند. در بیست و چهارم آگوست ۱۹۷۴، بیلی سی. برونر، ناظر معدن، کارگر اعتصابی ۲۳ سالهای به نام لورنس دی جونز را به ضرب گلوله کشت. این اتفاق در سراسر کشور حساسیت زیادی را برانگیخت. این قتل نقطه عطفی در اعتصاب شد. اندکی پس از مرگ جونز، در بیست و نهم آگوست ۱۹۷۴، شرکت قراردادی را به کارگران اعتصابی پیشنهاد کرد.
اندکی پس از پایان اعتصاب، اتحادیهی کارگران معدن پس از پایانیافتن قراردادهای کارگران با موانع دیگری در سطح ملی روبرو شد. اما در پی آن کارزاری اعتراضی و مسالمتآمیز در سطح کشور شکل گرفت و حدود ۱۲۰ هزار کارگر معدن در آن مشارکت کردند. در نهایت تنها طی سه هفته توافقی آزمایشی بین اتحادیهی کارگران معدن آمریکا و اکثر صاحبان معادن منعقد شد.
منبع: Harlan County, KY, coal miners win affiliation with UMWA union, United States, 1973-1974
برگرفته از: «بیدارزنی»