سیمین بهبهانی – «از خویشتن خویش چه می‌خواهم من؟ از این «منِ» درویش چه می‌خواهم من؟ بازیچه ی آرزوی دل ساختم‌ش زان «هیچ» آفرین بیش چه می‌خواهم من؟» عالم‌تاج قائم‌مقامی، با نام شعری ژاله، از زنان شاعر برگزیده‌ی کشور ما است که نامش هم‌راه با شعرش به تصادف باقی مانده...
م. عاطف راد – برتولت برشت (۱۹۵۶ـ۱۸۹۸) را بیش‌تر به عنوان نمایش‌نامه‌نویس و بنیان‌گذار تئاتر حماسی و به خاطر نمایش‌نامه‌های مشهورش چون «زندگی گالیله»، «ننه دلاور و فرزندانش»، «زن نیك ایالت سچوان»، دایره‌ی گچی قفقازی»، «آدم آدم است»، «ارباب پونتیلا و نوكرش ماتی»،...
اکتاویو پاز – ترجمه‌ی: احمد شاملو – کسانی از سرزمین‌مان سخن به میان آوردند من اما به سرزمینی تُهی‌دست می‌اندیشیدم به مردمانی از خاک و نور به خیابانی و دیواری و به انسانی خاموش – ایستاده در برابر دیوار- و به آن سنگ‌ها می‌اندیشیدم که برهنه بر پای...
بوریس گرویس – مترجم: نوید قویدل – مقدمه‌ی مترجم: گرویس که فیلسوف، منتقد هنری، نظریه‌پرداز حوزه‌ی رسانه و متخصص مطرح هنر و ادبیات شوروی است، بعد از ترجمه‌ی مقالات متعددی از او به فارسی باید برای علاقه‌مندان به فلسفه‌‌ی هنر و نقد هنری، علی‌الخصوص خوانندگانی...
قیصر امین‌پور – در سال صرفه‌جویی لبخند پروانه‌های رنگ پریده روی لبان ما پرپر زدند. لبخند ما به زخم بدل شد و زخم‌هامان تا استخوان رسید و بوسه‌هامان پوسید. ما لبخند استخوانی خود را در لابلای زخم نهان کردیم صد سال آزگار ماندیم و زخم‌های خُشک ترک خورده را در متن...
برتولت برشت – برگردان: علی امینی نجفی – به آینده‌گان، یا دقیق‌تر: «با کسانی که پس از ما به دنیا می‌آیند»، از شعرهای بلند و معروف برتولت برشت (۱۸۹۸-۱۹۵۶) شاعر و نویسنده‌ی بزرگ آلمانی است. برشت این شعر را، که تا حدی جنبه‌ی اتوبیوگرافیک دارد، در سال ۱۹۳۹...
